Skradzione uśmiechy słoneczników
Grażyna Perlińska
byłam raz na polu słoneczników
twarze ich uśmiechnięte, zdrowe
dziś co drugi pochylony
z wyrazem trwogi
gnie się ku ziemi…
czy to możliwe?
to też sprawka epidemii?
a może jakiś smutny człowiek
w lato skradł uśmiechy
tym wesołym kwiatom?
przeto apelujmy razem
– proszę oddać te uśmiechy zaraz
bo słonecznik bez wesołej miny
jest uboższy w witaminy
a tych nam potrzeba jesienią
żeby wreszcie się rozprawić
z tą epidemią.
Dłuższa noc
Grażyna Perlińska
obudziły mnie złote drzewa
ich szept zlał się z sennym marzeniem
błyszczą w słońcu
– kuszące bogactwo natury…
jeszcze wczoraj zielone…
to ta dłuższa noc
pozwoliła jesieni je pomalować
a mnie zapomnieć o trudach dnia
i walce o życie – kolejne, które
udało się tu zatrzymać…
czas biegnie
– spacer, kilka rozmów,
jakieś porady
i najpiękniejszy ze wszystkich
karminowy zachód
jak ze zranionego serca
czerwień rozlewa się wokół
by na końcu –
zniknąć za horyzontem
jak zapomniana miłość…
Wietrznie
Grażyna Perlińska
krzewy kręcą piruety
za oknem znów deszcz – niestety
drzewa falują w rytmie walca
ja wśród kałuż biegam na palcach
wiatr potargał mi czuprynę
drukuję w mózgu endorfinę
poprawiam odporność
do lustra wygłupiam się
każdego ranka
niestraszny mi deszcz
ani żadna przykra niespodzianka.
Wirowanie
Grażyna Perlińska
zawirowało, zakręciło
znów dzisiaj chorych przybyło
kręci się wirus
sieje spustoszenie
wszechobecny strach
zaburza myślenie
jak na karuzeli
migają obrazki
ludzie się mijają
wirują zarazki
powietrze gęstnieje
panika się wzmaga
zwalczać epidemii
wcale nie pomaga
zapobiegać trzeba
trzymać odstęp – higienicznie
wirtualnie się spotykać
bez potrzeby – nie dotykać
a jak już to w rękawiczkach
i w maseczkach trzeba chodzić
to pozwoli od wirusa
skutecznie się odgrodzić
wirować owoce
warzywne pić soki
dobrze się odżywiać
wtedy – panowie i panie
ten paskudny wirus
panować przestanie
człowiek będzie górą
wirować będą tylko liście
z jesienną wichurą.
10 w skali Beauforta
Grażyna Perlińska
(Dla Pewnej Polonistki
– w Dniu Nauczyciela)
białe delfiny unoszą się
nad powierzchnią
łapczywie piją wodę
podskakują radośnie
niestraszny im wodny żywioł
wicher – śmiały woźnica
pogania niecierpliwie
– prędzej, prędzej… do brzegu!
to już nie szum
a ryk głodnego morza
Posejdon domaga się daniny
ze złotego piasku…
bałwany morskiej piany
rozpryskują się na przybrzeżnych
kamieniach
wdzierając się w głąb lądu
coraz dalej…
groźne widowisko
– dla nielicznych…
wszystkiemu wtóruje
szum liści i trzask
łamanych gałęzi
z wolna wiatr cichnie
– rydwan zawraca
wkrótce wróci po więcej…
Łagodna jesień
Grażyna Perlińska
złocą się liście na drzewach
śpiew ptaków milknie w oddali
ty też coraz ciszej śpiewasz
ale wciąż starasz się być na fali
płatek dzikiej róży przystanął
i dziwi się skąd te chłody
pewnie też z ptakami odfrunie
hen do tej wielkiej wody
ty podziwiasz łabędzie
ja mam przed sobą kasztany
dobrze znasz smak tęsknoty
pewnieś znów zakochany?
trzeba swego serca posłuchać
nie udawać niczego – być sobą
wtedy wszystko się poukłada
łagodna jesień przysiądzie na ławce obok…
Jesienne haiku
Grażyna Perlińska
***
zaszeleściło
liście na wietrze fruną
jesienny taniec
***
deszcz znowu siąpi
jesień słońca poskąpi?
wiatr osuszy łzy
***
lecą żurawie
a my na trawie sami
podziwiamy je…
***
widziałam ptaki
leciały na południe
jesień już tu jest
***
jarzębinowo
korale, konfitura
i usta twoje…
Myślące drzewa
Grażyna Perlińska
drzewa boją się drwala?
– takie ich przeznaczenie
drwal i tak przyjdzie…
wszystko w końcu
w popiół się zamieni…
tylko nie jesienią
mnie jest żal tej jesieni
– taka piękna i zdrowa
a w czasie deszczu pod drzewem
człowiek się schowa…
pnie do wycinki mają jaskrawe oznaczenia
może jednak zjawi się dobry duch
zamaluje te znaki i wszystko pozmienia
wtedy jakimś cudem unikną przeznaczenia
lecz to tylko na chwilę
– bo czy stare – czy młode –
nie bacząc na urodę
kiedy klimat się zmieni
wszystkie wrócą do ziemi
w proch obrócone – tak każe natura
a gdy przyjdzie ulewa
wyrosną nowe drzewa…
Spóźniony
Grażyna Perlińska
pewien kwiat
pomylił wiosnę z jesienią
zakwitł w trawie sam jeden
żółta jego barwa rzuca się w oczy
wątła łodyżka pod wiatrem się zgina
zaraz się złamie…
z pomocą przyszła
czterolistna koniczyna
oplotła podbiał troskliwie
przytuliła się – nad wyraz zakochana
aż wiatr zachichotał
– on już stracony –
opuść tego pana..
lecz ona nie posłuchała
i już po chwili
razem z kwiatkiem się złamała…
Z tego morał taki: spóźnienia mają nieraz
opłakane skutki-chłopaki!
A dziewczyny? – dobrych rad trzeba słuchać,
bo nie zawsze są szczęśliwe czterolistne koniczyny.
Babie lato
Grażyna Perlińska
lato na skrzydłach
pierzastych chmur odleciało
na pożegnanie zostawiło
kilka promieni słońca
jesień przyszła piechotą
w złotych botkach
i szarej sukience
jej rude loki rozwiał wiatr
stary kasztan rzucił garść
brązowych owoców
drzewa oddały trochę liści
a jarzębina – swe czerwone korale
– będziesz młoda i piękna –
zaszeleściły radośnie…
zrobiło się ciepło i kolorowo…
w powietrzu unosi się zapach
owocowych konfitur
tylko poranna mgła
i chłodne wieczory przypominają,
że to już jesień…
Dwa światy
Grażyna Perlińska
stała milcząca
trochę nieobecna
jakby zamknięta
w szklanej bańce
podałam jej rękę
i poszłyśmy razem
zaskoczona matka podbiegła
– ma autyzm –
wiem – odparłam cicho
– ma swój świat…
w gabinecie wyjęłam
jedną z moich lalek
– jest twoja –
dziecko przytuliło się
– bańka pękła –
dwa światy się połączyły…
Nocny gość
Grażyna Perlińska
zamieszkał ze mną czarny motyl
wieczorami przysiada na poduszce
jakby chciał powiedzieć dobranoc
zwabił go zapach jesiennych owoców
cień wielkich skrzydeł na ścianie
nieruchomieje obrazem
dopiero światło księżyca
wprawia w ruch nocnego gościa
zaczyna tańczyć w rytmie serca…
Zagubione
Grażyna Perlińska
serce zostawione na trawie
rozgląda się ciekawie
i płacze cichutko
za swoją drugą połówką
dostrzega ją w cieniu drzewa
jak siedząc na ławce
krzakom róż śpiewa słodko
dźwięk dociera do leżącego
lecz doturlać się nie może
i tak trwają dwie połówki
– rozdzielone -zagubione
któż biednemu sercu dopomoże?
czy się odnajdą?
będą kiedyś razem?
czas pokaże… tylko on to wie…
Słoiczek marzeń
Grażyna Perlińska
trochę miodu
plasterek pomarańczy
szczypta gorzkiej czekolady
uśmiech dziecka
kilka słodkich malin
jedno błękitne spojrzenie
jedno przytulenie
wszystko ciasno zapakować
– ułoży się marzenie
teraz słoiczek zakręcić
i w wiadomym sobie miejscu schować
a kiedy zrobi się smutno
– otworzyć i skosztować…