Janusz Strugała

Sekunda życia
Janusz Strugała

Sekunda życia jest jak oda
do skrzydlatej wieczności
szemraniem przekładni czasu
polaryzuje tętnice myśli
kroi i fastryguje jedwab
w który oblecze się Pandora
krótkonogich relikwii niestałości

Magnat nieskończonych niebieskich parceli
podlewa haraty niezmierzonej flory
watra życia nigdy nie gaśnie
płonie energią wyłuskanych życia sekund
z tygla obrzydliwego czasu

Sekunda życia jest jak wdowi grosz
zasieje wojnę ukoi ból
balwierz kpiny i cichego trwania
Gdy zobaczysz na horyzoncie
łódkę przemijania
na nic brylanty i słona żalem łza
nie błagaj jej
ona tylko sekundę trwa…

Śpiewaczko z koralami
Janusz Strugała

Perłowym smutkiem spływają
zaklęte morzem oczy
dżdżem z fregaty wspomnień
dobijają do brzegu narkotyczne sny
Śpiewaczko z koralami
spiętymi interwałami uniesień
nie spoglądaj litościwie
na topiel bez oznak życia
Szablą żebraczych próśb
pielgrzymką donikąd
ponurak wyprosi jeszcze kilka nut
nim instrument na Arkadii strunach
bezpowrotnie powiesi

Gdzieś daleko w Poetolandii
Janusz Strugała

minoryci pióra
łamią wersy polerowanym trójdźwiękiem
asygnatą niestrawnej weny
celebrują i tokują
jajowodem poplątanych myśli

zwyczajnie

dłonie atramentem zwątpień ubabrane
wątki posiane bez składu
urojonym słowem kwitną
gmerają w śluzie bez treści

spawane losowo ramy
geniuszem czasem błysną
poklaskiem gawiedzi
ukoją na chwilę serce poety

Pamiętaj mnie
Janusz Strugała

pamiętaj mnie
wiem
nie pożegnałem się
pamiętaj mnie
bo nie wrócę już
tę melodię w sercu miej
pisałem ją dla ciebie
pakuję wspomnienia
ta podróż nigdy się nie skończy
dźwięk gitary wzruszy cię do łez
gdy ją usłyszysz
przypomni ci ramiona me
upycham mój świat
z walizką jak widmo
karawan ruszył już
do bramy wieczności…

Ojczyzna
Janusz Strugała

Rozkwitały pąki krwawych róż
czekała dziewczyna
Jaś nie wrócił już
załadował broń nienawiści prochem
strzelał w piersi wroga
na ustach i w plecaku miał ojczyzny totem
ziemia utrudzona grzebaniem złachmanionych płodów
skurczyła się w bólu
piła krew rodaków nasączoną wojny błotem
Jaś w okopach skulony
śnił o wolnej Polsce daleko od domu
czuł jak matka jego umartwia się w trosce
czekały na niego pola złotym kłosem zlane
czekał młodnik przy rzece z pradziadów kurhanem
serce biło z nadzieją i wolą przeżycia
zgasło nazajutrz przebite kulą napastnika
słowa są mdławe gdy żal rozdziera duszę
życia im nie wrócą
tym którzy o ojczystej ziemi
pieśni gdzieś daleko łzawo nucą

Miłość
Janusz Strugała

Urojona miłość jest podstępna jak narkotyk
wyjaskrawi prozę wierszem
wygra barwną frazą
rozpłomieni serce
potem cuci je skołatane
zakrwawione żalem
otępione magią
niespełnionych uczuć

Urojona miłość jest jak róża
pięknem kusi, wabi
formą niewinną uwodzi
gdy zbliżysz się do niej
kolcami pogardy
w duszę cię ugodzi

Miłość to nie zbytek
to rozumu wybór
dotyk dłoni spójnią oczu
mgnieniem chwili
na zawsze połączy

Nie kupisz miłości na litości targu
nie buduj nadziei
na peanach zawodowej wzgardy
potok słów nijakich
niczego nie zmienia
umęczone nimi serca
w głazy bezmyślnie zmieniasz

Kochasz w nim wszystko
Janusz Strugała

Kochasz w nim wszystko
niewydarzone
lecz stać się może
spójrz za horyzont
znajdziesz pragnienia i zwątpienia
czytaj w oczach
są piękne, niebieskie
ziarna słonecznych serc
i ptaków śpiew
Krzyk
nazywaj kamienie jego imieniem
szeptem
on usłyszy
to są miłości westchnienia
dni policzone

Dla J

Często zadawane pytania
Janusz Strugała

Gdy się uniosę do gwiazd
gdy oślepi mnie nieba blask
matczyna miłość otoczy mnie
serce zostanie bo
zbyteczne jest tam
czy będą słowa albo nuty
czy dźwięki interwałami nasycą uszy
skrzydła aniołów
przypomną tulenie morską bryzą
czy warto galaktyki
bezmiarem czasu pokonać
nie mając pewności…
czy będę tam miał… Smartphona

Przeznaczenie
Janusz Strugała

znaki spadają z nieba
rogiem zimnej obfitości
zacieram ich ślady apatyczną miotłą
nieufny
nie jestem ślepy
istota życia domaga się
daniny
naznaczonemu piętnem krzyża
każe mi zamykać wrota
przemijania powieści
tajemnicy nie rozsypię
na drodze do bram Edenu
okruchy wspomnień
wiatr rozniesie
może choć jedno serce
po cichu zaboli…

Erotyk o północy
Janusz Strugała

rozpalasz mi wargi pocałunkiem
ciała pachną pieszczoty szeptem
niecierpliwie szukam
drżysz Diano
namiętności gorączką
wpatruję się w ciebie drżącymi palcami
wstyd ustąpił rozkochania pasji
sycimy się rozkoszy oddechem

Rezygnacja
Janusz Strugała

głód umiera
opętaniem
klęczy przed światem nocy
deszczem wygasłych marzeń
kleszczy rzeczywistość
przyszłość jawi się ponura
dumna przeszłość gaśnie szkarłatem jak
róża
zatroskana przybita przemijaniem
łapie dni jak powietrze
świat szybko zapomni

Odrzucony
Janusz Strugała

Gdzieś między utraconymi ustami
a obłędem
snuje się  odkupienie
łkam
tęsknota połyka łzy
śnię zepsuty szaleństwem o pożądaniu

to serce
złudnie w ciemności cierpi okropnie
przerażający rozpad końca świadomości
przeszłość utonęła w strachu

obcy skrada się wiatrem zakłamanym
za nim kruki
plują głodem
ich cienie kpią z posągu trupa
egzystencja śmiertelna
zakłamaniem modeluje ponure twarze
to jest obłęd
ironia losu
w milczeniu tracę oddech

Moje miasto, na mojej planecie
Janusz Strugała

Wracam tu, dziwię się, rozglądam się dookoła
czas me miasto zmienia, tu rodziły się marzenia
Błądzę po ulicach, przyglądam się ludziom
w każdej chwili odżywają wspomnienia

Są stuletnie domy, pokryte mchem przemijania
są jezior niebieskie tafle, ta sama kościelna brama
Cichy późny wieczór, światła w oknach gasną
dniem zmęczone echa znów spokojnie zasną

Moje miasto na mojej planecie
wita mnie przyjaznym gestem
Budzi się i zasypia jak dawniej
tu się urodziłem, tu zostało serce

Moje miasto blaskiem wspomnień oddycha
życiem tętni, śmiechem dzieci
Trwa wciąż, pośród jezior, jak nadziei oaza
nie mogę Chodzieży z pamięci wymazać

Widzę twarze, czasem naznaczone
czuję oddech ducha tych, co ponad tęczą grają
Został klimat ulic w fasadach ukryty
Słyszę szepty drzew, poranną mgłą spowitych

Pierwsze słowa, pierwsze kroki
pierwsza miłość, losu wyroki
Nie wiem co się stanie, co się zmieni
wiem, że tu jest moje miejsce na Ziemi

Modlitwa o szczęście
Janusz Strugała

Widuję je czasem wysoko w obłokach
widzę rozpalone w twoich oczach
Szukam śladów między nutami
zbieram je i układam w harmonii, akordami

To jak modlitwa, to prośba o jeszcze
czas gubi dni, nieczuły, jak zechce
Wbija w serce przemijania miecze
rany się goją, gdy dźwięki płyną po miłości rzece

Znowu cię proszę, modlitwą o szczęście
bądź łaskaw Panie, codziennie, troszeczkę
Zanim duszę mi uśpisz w nieba diamencie
pozwól znaleźć mi miłość, przeżyć ją raz jeszcze

Słyszę dookoła, miasto tętni życiem
czuję twego serca bicie, lecz daleko i skrycie
Czasem proszę gwiazdy, odkrywam wspomnienia
odezwij się, może upojnym świtem przytulę marzenia

Myślałem, że miłość złudzeniem jest
teraz to wiem, że myliłem się
W myślach mych i wspomnieniach oznaczała ból
magia twych słów odmieniła mnie

Życie dręczyło mnie, moknąłem w deszczu
gdy inni w miłości słońcu pławili się
To w końcu Mario przestało ranić mnie
skończyło się, gdy zobaczylem cię

Budzę się, szukam twoich ust
rozpłomieniły mnie o tobie sny
i znowu tylko ból, bo to boli mnie
jesteś daleko, bez ciebie budzę się

Chcę uwierzyć w to, że miłość nie jest grą
Chcę uwierzyć, że my to para serc i rąk
Magia życia jest jak delikatna mgła
świt przebłaga ją, zostaniemy razem… Ty i ja